FILM: Hasta La Vista

 Hasta La Vista

Op aanbeveling van Luka & Margo, ben ik dan uiteindelijk toch naar Hasta La Vista gaan kijken. Waarom uiteindelijk? Wel, in het begin, bij het zien van de trailer, sprak de film mij eerlijk gezegd niet echt aan. Ik wist niet goed wat ik van de film kon verwachten. Velen van mijn vriendin hadden mij de film aangeraden, maar toch hield ik voet bij stuk. De film sprak mij echt niet aan. Het enige dat mij wel aansprak, was dat de acteur Gilles De Schryver erin meespeelde. Ik had hem al zien spelen in de serie Code 37 en vond hem persoonlijk een goed acteur. Ook de acteurs Johan Heldenbergh,
 Katelijne Verbeke & Karel Vingerhoets had ik al aan het werk gezien. 
Uiteindelijk hebben Luka & Margo mij dan toch kunnen overtuigen door te zeggen dat de film zeer humoristisch was en een zeer mooi verhaal inhield. Op 25 november ben ik dan toch de film gaan bijwonen, in de cinemazaal van Imagibraine, Braine-le-Compte. Samen met mijn vriend ben ik naar de late sessie gaan kijken, om 22u15.
En inderdaad, de film was een grandioos succes, Luka & Margo hadden absoluut gelijk. Het was zo een prachtig verhaal, dat de film verschillende emoties bij me opriep. Zowel aan schaterlachen als aan tranen kon ik niet ontsnappen.

Verhaal

De film gaat over drie gehandicapte vrienden die samen een reis willen maken om eindelijk ontmaagd te willen worden. Eén van de drie jongens, Philip, had van een kennis een adres van een bordeel gekregen in Spanje, dat speciaal bestond voor mensen met een handicap te plezieren. Philip, die volledig verlamd is, stelt het idee voor aan zijn andere twee vrienden, Jozef en Lars. Lars heeft een zeer agressieve kanker, die hem verlamd heeft aan zijn benen & Jozef is zo goed als blind. De drie vrienden vragen toestemming aan hun ouders en krijgen die ook. De enige voorwaarde is dat Lars toestemming moet hebben van de dokter, vermits zijn toestand steeds meer achteruit gaat. De dokter weigert zijn toestemming te geven, waardoor de reis in duigen schijnt te vallen. Uiteindelijk besluiten de jongens niet op te geven & zonder toestemming van hun ouders op reis te gaan. Ze vinden iemand die voormalig verpleegster was en een uitgerust busje heeft, speciaal voor mensen met een beperking. Ze sluipen 's ochtends vroeg uit het huis en zo begint hun avontuur.

Recensie Humo


Oké: 'Hasta la vista' haalt nergens het duizelingwekkende niveau van 'Rundskop', 'De helaasheid der dingen', 'Le gamin au vélo' of – binnenkort in de bios – het wondermooie 'Les géants' van Bouli Lanners.

Dit is gewoon een sympathiek, deftig ingeblikt, efficiënt naar de hartsnaren klauwend feelgoodfilmpje dat het u twee uur lang naar uw zin wil maken, en daar meestal nog in slaagt ook. Geen steak au poivre, maar een lekkere lasagne uit de microgolf.
Het verhaaltje draait rond drie jongeren – twee rolstoelpatiënten en hun blinde sidekick - die samen in een aftands busje naar een bordeel in Spanje tuffen omdat ze toch één keer in hun leven de liefde willen bedrijven. Of, zoals één van hen het ietwat plastischer uitdrukt: 'Ik wil poepen!'
Onderweg verzeilt het trio in een motel in Frankrijk waar er iets tragikomisch gebeurt met elektronische kaartgleuven en dichtslaande deuren: 't is al bij al één van de weinige situaties uit 'Hasta la vista' die écht inventief kunnen worden genoemd, en die op een originele manier duidelijk maken hoe het is om met een fysieke handicap te moeten leven.
Voor de rest blijft 'Hasta la vista' vooral steken in aanzetjes tot poëzie: zo vonden wij het persoonlijk enorm jammer dat we niet méér te zien kregen van de mooie ontmoeting tussen Lars en het Argentijnse meisje.
Dat 'Hasta la vista' ons af en toe toch bij het nekvel pakte, mag op rekening worden geschreven van de vertolkingen: in het geval van Philip dachten we zelfs even dat we niet naar een acteur maar naar een échte rolstoelpatiënt zaten te kijken (de persmap leerde ons dat Philip wordt gespeeld door de negenentwintigjarige Robrecht Vanden Thoren).
'Hasta la vista' is een verdienstelijke crowdpleaser, al beginnen wij ons wel stilletjes af te vragen wanneer regisseur Geoffrey Enthoven ('Happy Together', 'Meisjes') eindelijk eens aan zijn 'Rundskop' gaat beginnen.

Mijn mening over de recensie

Wat er in de recensie verteld wordt, ben ik absoluut niet mee akkoord. Ik vind het niveau van de film absoluut niet laag. Naar mijn mening straalt de film een soort van warmte uit, je wordt er warm van als je ernaar kijkt en het verhaal is zeer boeiend.
Ik vind dat je uit de film wel degelijk kunt afleiden dat het voor mensen met een beperking absoluut geen lachertje is om vlot door het leven te gaan. Eén van hun grote beperkingen, wat perfect aangehaald wordt in de film - daar gaat de volledige film uiteindelijk over - is dat mensen met een handicap zeer moeilijk een partner vinden, waardoor ze ook nog nooit de liefde hebben bedreven. Dingen die voor ons zeer simpel lijken, zijn voor hen soms de hel. Het fragment, dat ook aangehaald wordt in de recensie hierboven, waarbij ze de deur van hun hotelkamer proberen te openen, toont aan wat voor een lastige taak dit voor hen is. Ik ben akkoord dat er andere films zijn die een hoger niveau hebben en beter zijn, maar "Hasta La Vista" is zeker geen slechte of simpele feelgoodfilm.
Als men erover nadenkt dat deze rollen van drie gehandicapte vrienden gespeeld zijn door drie acteurs die in het echte leven geen beperking hebben, vind ik dat wel straf, je moet het maar kunnen!
Ik vond de film persoonlijk een grandioos succes die vele diverse emoties teweegbrengt. De film laat je zowel schaterlachen als huilen van verdriet.